15 en 16 september - Afscheid nemen bestaat niet..

15 september:
Vandaag is dan de laatste in Anlong Khong... Aangekomen daar gingen we naar de school voor het tanden poetsen project. We hadden de avond daarvoor tandenborstels van naam voorzien en de leraren deelden die uit aan de kinderen. Ze gingen allemaal buiten op het cementpad staan, wij deden het voor de kinderen deden ons na. Het was schattig om te zien want er zat veel tandpasta op dus sommige kinderen begonnen er van te schuimbekken :) Nadat we klaar waren hebben we nog even geholpen met het eten uitdelen in de klas.

Toen kwam voor mij één van de mooiste momenten van onzer reis; wij gingen de varkens uitdelen aan de families. We gingen eerst naar Chin Sean, zij heeft het zwangere varken gekregen. Ze was zo blij met het varken dat ze er tranen in haar ogen kreeg. Ze heeft het varken Heida genoemd, ze lijken wel een beetje op elkar :)
Het is mooi om te zien dat je iemand zo blij kan maken met iets, ze heeft lang op het varken gewacht en nu was het eindelijk zover.
De andere biggetjes zaten nog bij elkaar in een hok, wanneer alle hokken af zijn gaan ze naar hun eigen families toe. Deze varkentjes heten Roy, Werner, Lisa en Mirna!

Hierna zijn we naar het huis van de village chief gegaan om de contracten voor het varkensproject te ondertekenen met de families. Roy en Werner gingen de posters die de vorige groep had gekocht ophangen in de school, het zag er meteen een stuk gezelliger uit!

Na de meeting gingen Mirna en Lisa de fietsen overal vandaan halen uit het dorp en hebben we ze bij de school neergezet. Ook hebben we alles versierd met ballonnen.

Roy, Werner, Lisa en Mirna stonden op het plein van de school gewapend met een marker. Alle volwassenen mochten langs komen voor een cijfer die ze op hun hand kregen geschreven voor de fietsenverloting. Verbazingwekkend veriep het allemaal heel vloeiend en iedereen kreeg een cijfer.

Nu was het tijd om afscheid te nemen en de fietsen te verloten. Sina vertelde aan de mensen dat dit de laatste dag was in het dorp en dat we het erg naar ons zin hebben gehad. Heida gaf een kleine toespraak in het Khmer over dat ze blij was hoe het allemaal is gegaan, over de varkens en dat ze weer terug komt. Ze heeft het erg goed gedaan want het klonk vloeiend en de mensen snapten haar!

Omstebeurt trokken Heida, Lisa, Werner en Mirna een lootje uit een zak en Sina vertelde aan de menigte welk cijfer dit was. Sina is een echte entertainer en hij maakte er een mooie show van! Hij deed heel spannend over welk cijfer het nu zou zijn en wanneer iemand de fiets had gewonnen moest diegene eerst een liedje zingen of een dansje doen. Het was erg leuk om te zien hoe blij de mensen waren met een fiets en hoe trots ze er mee weg liepen! Ik hoop dat alle mensen die een fiets hebben gewonnen er profijt van hebben!

Nadat alle fietsen verloot waren gingen we kijken bij een huis waarvan de bewoners zelf een hele mooie Tippy Tap hadden gemaakt. Er zijn meerdere Tippy Taps gemaakt in het dorp sinds onze workshop, we zijn heel blij om dat te zien!

Ook hebben we afscheid genomen van bepaalde mensen uit het dorp zoals de menvrouw waar we mochten eten en de familie waarvan de de wc mochten gebruiken. Ik vond het jammer om weg te gaan, ik had nog veel meer willen doen in Anlong Khong, maar helaas...

Thuis gingen we koffers pakken en de cadeautjes die we hadden gekocht inpakken. Na het eten kwamen de werkers, de village chief en zijn vrouw, de familie die voor ons kookten en de familie waar we logeerden langs om feest te vieren! Ook was de fotograaf Louise en haar vriend Josh er, gezellig! En er was natuurlijk weer....; karaoke!! Dat kan je natuurlijk niet missen op een Cambodjaans feestje!

Na wat dansen en zingen gingen we de cadeatjes uitdelen aan iedereen. Voor alle werkers, de village chief en de papa's hadden we een petje laten maken. Bij het printen was er alleen iets een beetje mis gegaan.... Er stond geen Anlong Khong No.1 best worker maar Anlong KhonK! Oeps... Heida vroeg aan ze wie de fout als eerste zou opmerken. En toen iedereen het had uitgepakt was het opeens heel stil... Alleen nog de krekels op de achtergrond hoorde je. Oh ja, de meeste van de werkers kunnen helemaal niet lezen dus viel het niemand op. Hihi, awkward. Gelukkig viel het na een tijdje toch nog één werker op dat de naam verkeerd was gespeld!

De mama's kregen allebei en sjaal, de jongetjes kregen een horloge en voor het meisje hadden we oorbelletjes gekocht. De rest van de avond hebben we lekker gedanst en gezongen met elkaar, het was weer gezellig! Aan het einde ging iedereen weg en hebben we een heleboel knuffels gekregen van alle werkers. We zullen ze missen hoor! Na afloop hebben we zelf nog even een paar karakeliedjes gezongen, we konden het niet laten. We zijn besmet met het karaokevirus door Heida en Cambodja!

16 september:
Zo, het is nu echt de laatste dag voor ons in Cambodja. We vinden het allemaal jammer om te gaan, we hadden nog wel langer willen blijven! Roy en Lisa voelen zich vandaag niet helemaal lekker, zonde zo op de laaste dag.

Na afscheid te hebben genomen van de families gingen we voor de laatste keer in de tuktuk terug naar Phnom Penh. Roy ging boven de winkel slapen terwijl Heida, Lisa en Mirna een manicure en pedicure kregen even verderop in de straat.

Om 2 uur gingen we naar het vliegveld en om 6 uur waren we op weg naar Hong Kong. In Hong Kong wilden we naar de gate gaan maa er kwam even wat tussen.. één van ons was weer eens wat kwijt.

De hele reis is er altijd wel iemand die iets kwijt is of wat vergeet. Wie was het nu en wat was er kwijt? Ja, het was Mirna die haar mobiele telefoon kwijt was geraakt in het vliegtuig! Opeens mooesten we wel snel zijn omdat onze andere vlucht over 2 uur al zou vertrekken. Gelukkig hadden ze de telefoon al gevonden en zouden ze die naar ons toebrengen!

Om wat tijd de doden deden Heida, Werner en Mirna een spelletjes. Omstebeurt werd er één van ons geblinddoekt en gingen de anderen ergens in de ruimte staan. Degene die geblinddoekt was moest de anderen zoeken, zij mochten echter maar 5 keer opzij springen. Het zag er heel grappig uit, vooral de omstanders moesten om ons lachen! Het was moeilijk om je lachen in te houden, het zag er zo knulig uit maar het was wel erg leuk! Uiteindelijk werd Mirna haar telefoon nog gebracht door een Chinees die kwam aanrennen, pfff gelukkig!!

De reis naar Amsterdam ging voorspoedig, we hebben allemaal kunnen slapen in het vliegtuig. Dat is ook niet zo heel raar want veel hebben we niet geslapen de afgelopen weken. Aangekomen stonden de ouders en broertjes van Lisa, de moeder van Roy en Werner en een vriendin van Mirna ons op te wachten! De vriend van Heida stond in de file dus zij moest nog even wachten.. Toen was het tijd om afscheid van elkaar te nemen en lekker naar huis te gaan.

Ik heb echt een supertijd gehad in Cambodja! Ik heb genoten van het land, vond het werk nuttig en heb het erg naar mijn zin gehad met de groep en de mensen daar! Een tijd om nooit te vergeten en zeker voor herhaling vatbaar!!!

Door: Mirna